Στο δημοτικό σχολείο που πήγαινα-σχολή Π......ου- η εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου ήταν σχεδόν το πιο σοβαρό γεγονός της σχολικής χρονιάς. 'Ολα τα παιδάκια εκείνη τη μέρα φορούσαμε ειδικές στολές νοικιασμένες από μια βιοτεχνία στους αγίους Αναργύρους.Τα αγόρια στολή τσολιά με όλα τα αξεσουάρ -οι πιο ψαγμένοι και τσαρούχια οι λιγότερο αθλητικά παπούτσια- και τα κορίτσια ντυνόντουσαν "Αμαλίες" και κάποιες άλλες "βλαχοπούλες".Η διαφορά στη στολή με έκανε να ερωτευτώ τη Νόνη την πιο γλυκιά"Αμαλία"ήδη από το νηπιαγωγείο αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που υπόσχομαι να διηγηθώ εν καιρώ...
Ντυμένοι λοιπόν τσολιάδες κάναμε παρέλαση στα στενά του Αγίου Ελευθερίου στην Αχαρνών.Γονείς μας έφτιαχναν τις φουστανέλες που έπεφταν και κάποιοι κλαίγαμε από τη βαρεμάρα αλλά και τις κατσάδες της διευθύντριας της "δεσποινίδας Μαρίας" η οποία ακολουθούσε την παρέλαση και κοιτούσε αν κάναμε το σωστό ρυθμικό βήμα.Όταν φτάναμε στην εκκλησία άρχιζε η πραγματική γιορτή αφού στήναμε ένα τεράστιο κύκλο και χορεύαμε 2-3 παραδοσιακούς χορούς τσάμικο και καλαματιανό.Χειροκρότημα μετά και ξανά στο σχολείο.Εκεί θεατρικά σκετς θρησκευτικής προπαγάνδας με πρωταγωνιστές παπάδες , διάκους και Τούρκους παιζόντουσαν μπροστά στους περήφανους γονείς μας.Το ενδιαφέρον με τη διανομή των ρόλων ήταν ότι οι πρωταγωνιστές έπρεπε να ήταν πολύ καλοί μαθητές.Και συνήθως οι κομπάρσοι Τούρκοι ήταν οι χειρότεροι.Επειδή πραγματικά ήμουν από τους πιο καλούς μαθητές, στην θεατρική μου καριέρα στη σχολή Π.....ου έχω παίξει 4 φορές τον ρόλο του παπά , του πατριάρχη και του Αθανάσιου Διάκου.Ο πιο δυνατός μου ρόλος ήταν του Πατέρα Άνθιμου αλλά δε θυμάμαι την υπόθεση δυστυχώς...
Ένα γεγονός που θυμάμαι είναι κόσμος να με χειροκροτεί ως Αθανάσιο Διάκο.Να φεύγω από τη σκηνή χαρούμενος 10 ετών και να με κατσαδιάζει η δεσποινίς Μαρία επειδή είχα απαγγείλει τον μονόλογό μου μπροστά από τα χάρτινα κάγκελα και όχι πίσω με αποτέλεσμα μετά την αποχώρησή μου από τη σκηνή να διαλυθεί το έργο...Είχα στεναχωρηθεί πολύ.
Με αγαπούσε πολύ η δεσποινίς Μαρία...Αν αναλύαμε σήμερα τις απόψεις της θα την κατηγορούσαμε ως δεξιά θρησκευόμενη εκπαιδευτικό.Νομίζω στο σχολείο μας γιορτή πολυτεχνείου κάναμε με το ζόρι.Κι όμως μας έμαθε να διαβάζουμε μόνοι μας πολύ γρήγορα και κάναμε και μαθήματα πιάνου στο σχολείο.Και συνεχώς ενθάρρυνε τις καλλιτεχνικές μας αναζητήσεις ακόμα και αν παίζαμε συνεχώς θρησκευτικά έργα.Και ήταν δίκαιη.
Το μεγαλύτερο βασανιστήριο στο σχολείο αυτό ήταν η απαγόρευση του παιχνιδιού στο τεράστιο για τα παιδικά μας μάτια γκαζόν που είχε.Να φανταστείτε στη μέση του γκαζόν υπήρχε ο ιστός της σημαίας και από κάτω μια τραμπάλα.Χιλιάδες παιδιά νομίζω στα 60 χρόνια ιστορίας του σχολείου αψήφησαν την εντολή της διευθύντριας και έτρεξαν με μανία στη τραμπάλα πατώντας την απαγορευμένη περιοχή.Και φυσικά τις έφαγαν με τον χάρακα.Στα χέρια.Ο βαρύς ασημένιος χάρακας της κυρίας Δήμητρας ήταν η πιο ταπεινωτική τιμωρία στο σχολείο μας.
Την αγαπούσα κι εγώ την Δεσποινίδα Μαρία.Και έχω τύψεις που ποτέ δεν την επισκέφτηκα όλα αυτά τα χρόνια. Πέρυσι βρέθηκα στην κηδεία της.Στον άγιο Ελευθέριο φυσικά.
Αποφοιτήσαμε το 1989 από το δημοτικό μας.Δεν κρατήσαμε πολλές φιλίες από τότε.Με την οικογένεια μου φύγαμε από τα Πατήσια και εγκατασταθήκαμε στην Κυψέλη.Στο καινούριο μου σχολείο βγήκα από την προστατευτική μου φούσκα του ξεχωριστού μαθητή στο παλιό δημοτικό.Βρήκα παιδιά που σχεδόν δεν είχαν την ικανότητα ανάγνωσης-όχι όλα αλλά σοκαριστικά πολλα.Το πιο φιλελεύθερο σύστημα του ΠΑΣΟΚ του 80 εγώ δεν το είχα νιώσει ως μαθητής.Είχαμε ακόμα και ποδιά στο δημοτικό.Την αγοράζαμε από ένα κατάστημα "Δραγώνας".
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;Για μένα τότε η 25η Μαρτίου ήταν μια ξεχωριστή μέρα.Κι όχι για λόγους "εθνικής παλιγγενεσίας".Την έβλεπα με τα αθώα μάτια ενός παιδιού που γούσταρε την σχολική γιορτή.
Νομίζω όλος ο κόσμος στην δεκαετία του 80 ήταν πολύ πιο αθώος από τον σημερινό.Η Ελλάδα μεγάλωνε , μια τεράστια μεσαία τάξη γεννιόταν , μια τάξη από έμπορους και παροχείς υπηρεσιών.Και φυσικά δημόσιους υπαλλήλους.Ο μεσαίος Παπανδρέου εφάρμοζε με ένα δικό του τρόπο Κευνσιανές λύσεις στην οικονομία.
Θυμάμαι το Τσερνομπίλ το 86 να μας σοκάρει όλους.Τότε ρωτούσαμε με συμπάθεια και για τους νεκρούς του.Τώρα το 2011 υστερικοί δημοσιογράφοι ρωτάνε τους επιστήμονες αν θα επηρεαστεί η Ελλάδα από το δυστύχημα στην Ιαπωνία .Αδιαφορούν για τα θύματα.Ήμασταν πιο αθώοι τότε.Ακόμα και οι ακροδεξιοί τότε ήταν πιο αθώοι.
Φαντάζομαι σαν σε όνειρο μια γενιά να ντύνεται τσολιάδες και Αμαλίες και να χορεύει καλαματιανά.
Σήμερα τι σημαίνει η επανάσταση του 1821;
Σήμερα πανηγυρίζουμε που οι δανειστές μας κατέβασαν λίγο το επιτόκιο επειδή υποσχεθήκαμε να πουλήσουμε 50 δις κρατικής περιουσίας...
Σήμερα δεν παρακολουθούμε αθώοι τις παρελάσεις.Σήμερα τις παρελάσεις τις φυλάνε τα ΜΑΤ.Ακόμα και τα αεροπλάνα λόγω κόστους δεν πετάνε πια.
Πρέπει να καταλάβουμε ότι η επανάσταση του 21 ήταν και ταξική.Όπως οι περισσότερες επαναστάσεις.Κι ότι παρόλο που λεγόμαστε όλοι Έλληνες δεν έχουμε όλοι τα ίδια συμφέροντα.Υπάρχουν πολλές Ελλάδες.Η Ελλάδα των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών , η Ελλάδα των διεφθαρμένων πολιτικών αλλά και η Ελλάδα των φτωχών και των ανέργων.
Η εθνική ενότητα και οι εθνικοί στόχοι τους οποίους επικαλέστηκαν σήμερα οι πολιτικοί μας στέκουν μόνο σε μια σχολική παράσταση...Στον πραγματικό κόσμο το μνημόνιο σώζει τους τραπεζίτες, τις τράπεζες και το πολιτικό σύστημα.Δεν σώζει την άλλη Ελλάδα.
Αλλιώς ας ντυθούμε όλοι τσολιάδες και Αμαλίες -φτωχοί και τραπεζίτες ,εργολάβοι και οδηγοί,μπάτσοι και διαδηλωτές ) και ας ζήσουμε το παραμύθι του εθνικού μας στόχου χορεύοντας τσάμικα...Αυτό προσπαθούν να μας πείσουν να κάνουμε οι έγκριτοι αναλυτές στα δελτία ειδήσεων και στις εφημερίδες τους...
